مقایسه اثر وضعیت‌های رو به شکم و طاقباز بر اکسیژناسیون نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان باNasal CPAP در بیمارستان الزهرای تبریز، سال 1389

زمینه و هدف: نتایج مطالعات نشان می‌دهد وضعیت رو به شکم در بهبود اکسیژناسیون مؤثر است. این مطالعه با هدف مقایسه وضعیت‌های رو به شکم و طاقباز بر اکسیژناسیون نوزادان نارس با سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان با N-CPAP صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به‌صورت متقاطع در سال 1389 در 44 نوزاد نارس 34-29 هفته بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان الزهرای تبریز و تحت درمان با N-CPAP انجام شد. نوزدان به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول ابتدا در وضعیت روبه شکم، سپس طاقباز و گروه دوم بالعکس قرار گرفتند. اشباع اکسیژن شریانی و غلظت اکسیژن مصرفی به‌مدت 30 دقیقه در هر وضعیت بررسی و در پرسشنامه ثبت گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون‌های آنالیز واریانس یک‌طرفه و اندازه‌گیری‌های مکرر صورت گرفت. اعتبار آزمون با 05/0>p معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در این مطالعه بین درصد اشباع اکسیژن شریانی و غلظت اکسیژن مصرفی نوزادان هر دو گروه در هر دو وضعیت، اختلاف معنی‌دار آماری وجود داشت (05/0>p)، همچنین نتایج آنالیز واریانس معنی‌دار بود (000/0=p)، به‌طوری‌که اشباع اکسیژن شریانی نوزادان در هنگام تغییر وضعیت از طاقباز به رو به شکم افزایش و غلظت اکسیژن مورد نیاز کاهش یافت. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد اشباع اکسیژن شریانی نوزادان نارس تحت N-CPAP در وضعیت رو به شکم افزایش و به تبع آن نیاز به غلظت اکسیژن مصرفی نسبت به وضعیت طاقباز کاهش می‌یابد. بنابراین، چنانچه ممنوعیتی برای تغییر وضعیت نوزاد وجود نداشته باشد می‌توان از این وضعیت برای بهبود اکسیژناسیون در هنگام دریافت N-CPAP استفاده نمود.